Çocukluğumun en güzel dönemleri anneannem ile birlikte yürüyüş yaparken dut ağacı gördüğümüzde anneannemin hemen ağacın altına geçip dutları toplaması ile geçti. Nerde bir dut ağacı görse durur, beni köşeye oturtur, kendisi dutu toplar, sonra da o dutları yiyerek tekrar evimize dönerdik. Geçen gün mahkeme ile keşif mahalline gittiğimiz de de dut ağacı görünce hemen bir şişeye toplayıp anneanneme götürdüm. Bunun içindir ki nerede bir dut ağacı görsem aklıma çocukluğum ve ağzımda kalan ekşimsi tatlımsı tat gelir.
İşte çok severek yediğimiz o karadut meyvesinin bir zamanlar kar beyazı renginde olduğunu biliyor muydunuz? Peki kar beyazı renginde meyve nasıl koyu bir renge büründü? İşte bu efsane karşımıza Thisbe ve Pyramus adında iki genç aşığın hikayesini çıkarıyor.
Thisbe Babil’in en güzel kızı, Pyramus ise en yakışıklı erkeğidir. Bu iki gencin evleri birbirlerine bitişiktir ve çocuk yaştan beri birbirlerine sevdalıdırlar. Zamanla birbirlerine olan aşkları ilerlemiş ve aşklarını evlilik ile taçlandırmak istemişlerdir. Ne yazık ki aileleri bu duruma karşı çıkmış, görüşmelerini hatta konuşmalarını bile yasaklamışlardır.
Bu genç aşık bir süre evlerinden çıkmamış ve birbirlerine kavuşmanın yolunu ararken, tesadüfen evlerini birleştiren duvarda bir delik keşfetmişlerdir. Ailelerinde gizli geceleri burada buluşur, birbirlerine olan sevgilerini o küçük delik sayesinde yaşatmaya başlarlar. Bu delik onlar için bir avuntu olmuş en azından birbirlerini görmeseler bile birbirlerinin seslerini duyabiliyor, aşklarını birbirlerine haykırabiliyorlardı.
“Acımasız duvar diyorlardı; “Bu iki aşığı neden ayırıyorsun?” Ama sana nankörlük etmemeliyiz; hiç değilse birbirimize olan aşkımızı kelimelerle de olsa ifade etmemizi sana borçluyuz.
Aylarca iki aşık böyle konuşmaya devam etmişlerdir. Fakat bir gece artık Pyramus, bu hasrete dayanamadığını ve bir planı olduğunu söyler. Plan, Ninos’un mezarının yanında ki dut ağacının altında buluşmaktı. O gece geldiğinde Thisbe sessizce evden ayrıldı ve mezarın olduğu yere gelip beklemeye başladı. Daha Pyramus gelmemişti. O sırada Thisbe ağzından kanlar akan dişi bir aslan gördü. Korkmuştu… Koşarak boş bir kayanın içine saklanırken farkında olmadan pelerinini düşürdü ve kayanın içinde aslanın gitmesini bekledi.
Thisbe aslanın gitmesini beklerken; Pyramus buluşma yerine gelmiş ancak Thisbeyi görememişti, etrafına bakınarak Thisbe’yi aramaya başladı. Ancak gördükleri karşısında dona kaldı; kocaman aslan ağzında kanlarla birlikte biricik sevgilisi Thisbenin pelerinini parçalıyordu. O an aklına gelen ilk ve tek şey aslanın Thisbeyi öldürerek yediğiydi. Thisbesiz yaşayamazdı. Aklından geçen sadece aşkı uğruna canına kıymaktı. Belinden hançerini çıkardı ve göğsüne sapladı. Kanları dut ağacını boyadı ve cansız bedeni yere düştü.
Thisbe ise korkusunu bir kenara atıp bir an önce aşkını görmek için mağaradan çıkmaya karar vermişti. Ağacın altına geldiğinde o korkunç sahneyle yüzleşti. Pyramus’un cansız vücudu yerdeydi ve elinde Thisbe’nin düşürdüğü pelerini tutuyordu. İlk önce genç kız olanlar karşısında ağlamaktan hiçbir şeyi anlayamamıştı. Ama pelerinin parçası ile uzaklaşan aslanı görünce anladı.Bir an mağarada düşündüğü o korkunç şey başına gelmişti. Ve onun öldüğünü düşünen Pyramus aşkı uğruna canına kıymıştı. Thisbe bir an bile düşünmeden hançeri aldı ve göğsüne götürdü. Onların aşkı ölesiye bir aşktı ve ölüm bile onları ayıramazdı.
Eğer Pyramus aşkı uğruna ölümü göze aldıysa o da hiç çekinmeden canına kıyabilirdi ve hançeri sapladı.
Birden vücudu Pyramus’un bedeninin üstüne yığıldı. O anda Tanrılar bu yüce aşkı ölümsüzleştirmek istediler ve bu çiftin üstünde duran ağacı bunların aşkına adadılar. Pyramus’un kanını bu ağacın meyvelerine, Thisbe’nin gözyaşlarını ise ağacın yapraklarına verdiler.
O günden beri “karadut ağacının meyvesinin çıkmayan lekesini, (Pyramus’un kan lekesini), dut ağacının yaprakları, (Thisbe’nin gözyaşları) temizler.”
Av. Çılga Kumsal Şahin